บนรถโดยสารประจำทางของเนปาลเส้นทางสายกาฎมัณฑุไปพักในหมู่บ้านดุนเช ก่อนที่เราจะเทรคกิ้งขึ้นอุทยานแห่งชาติลางตาง (หมู่บ้านที่เสียหายหนักมาก เมื่อครั้งแผ่นดินไหวในประเทศเนปาล) อัดแน่นไปด้วยผู้คนชาวเนปาล ซึ่งรวมทั้ง แพะและผู้โดยสารบนหลังคารถ ผ่านเส้นทางคดเคี้ยวสูงชันและหุบเหว ที่สำคัญคือเส้นทางแคบมาก เวลาสวนทางกัน คนขับต้องเอามือเก็บกระจกข้าง ผู้โดยสารฝั่งขวาแทบจะเอามือยื่นออกนอกรถไปแตะมือกับผู้โดยสารบนรถบัสอีกคันหนึ่งก็ยังได้ เด็กรถที่คอยเก็บตั๋วและเงินผู้โดยสารตามรายทาง ส่งสัญญาณว่าไปได้คือการผิวปากเสียงเล็กแหลม แต่หากผู้โดยสารกำลังวิ่งมาที่รถ ยังไม่พร้อมจะออกตัวก็เคาะรถเสียงดังสนั่นไม่กลัวรถบุบ เพราะรถเนปาลทำจากอินเดีย เหล็กแข็งปั่ก ผู้โดยสารที่ยืนคอยรถประจำทาง ไม่ว่าผู้หญิงหรือเด็ก ฆ่าเวลาด้วยการบ้วนน้ำลาย คล่องแคล่ว น้ำลายพุ่งเป็นก้อน โดยไม่มีกระจายแตกตัวก่อนถึงพื้นดิน เสียงแพะร้องอยู่ด้านหน้ารถโดยสารเสมือนบอกให้คนขับระวังหน่อย ทุกอย่างเป็นสิ่งหนึ่งในเส้นทางแห่งความทรงจำของการเดินทางในครั้งนั้น
มองลงไปจากรถโดยสาร ถ้าคนขับพลาด พวกเราผู้โดยสารตกลงไป คงไม่มีคำว่า รอดชีวิต
โชเฟอร์ผู้ชำนาญเส้นทาง ฝากความหวังไว้กับท่านผู้นี้ เพียงผู้เดียว
สัมภาระของใครของมันวางอยู่ตรงพื้น ถึงเวลาลงก็เหยียบย่ำกันโดยไม่มีเรื่องเกิดขึ้น ส่วนด้านหน้า มีแพะ ร้องปลุกเร้าอารมณ์ เสมือนเร่งเร้าคนขับรถไปในตัว
หลังคารถก็เป็นที่นั่งโอเพ่นแอร์ของรถบัสที่นี่